Το τραίνο της μεγάλης φυγής έκανε για μία ακόμα φορά την εμφάνισή του στον σταθμό της Ελλάδας, δίνοντας την δυνατότητα να ταξιδέψουν όλοι μας οι φίλοι στο μεγάλο κενό του εξωτερικού. Του εξωτερικού χρέους και της μεγάλης ιδέας που έχουν για τα χρήματά τους οι πιστωτές της μεγάλης Ευρώπης. Μιας Ευρώπης που έχει σαν πρότυπο και ήρωα τον θείο Σαμ. Τον θείο από την δύση που κρατάει στα χέρια του τις ζωές αυτών που δεν θέλουν να υποταχθούν στα μεγάλα πορτοφόλια. Μόλις χθες λέγαμε ότι το χρηματιστήριο είναι ο μεγάλος καθρέπτης της ευημερίας και της οικονομίας, και μόλις κοιτάχτηκε ο λαός ο καθρέπτης έγινε παραμορφωτικός και τον έκλεισε μέσα του και τον έλιωσε κάτω από την τεράστια δύναμη του οράματος της ανάκαμψης της οικονομίας.
Και ποιος δεν θυμάται την εποχή που κατέβηκε από το αεροπλάνο ο μεγάλος μας γενάρχης και μας έσωσε από την κομουνιστική προπαγάνδα των τραπεζών που δεν ήθελαν ο λαός να χρωστάει στο εξωτερικό. Και τώρα είμαστε μια χαρά. Δεν χρωστάει πια ο λαός στο εξωτερικό. Μόνο το κράτος. Και όλοι οι υπόλοιποι χρωστάμε της Μιχαλούς.
Και σύντομα θα ξεχρεώσουμε. Όχι το χρέος! Αυτό δεν θα ξεχρεωθεί ποτέ. Της Μιχαλούς θα ξεχρεώσουμε γιατί θα κρεμαστούμε όλοι μαζί στο δέντρο του Ιούδα, έξω από την Βουλή των (Γ)ελλήνων, που γελάνε με τα χάλια των ξένων.
Γελάνε απλώνοντας αντιηλιακό στα βρεγμένα καπούλια της πείνας που τους δέρνει.
Επιτέλους το τρένο είναι και πάλι εδώ. Είχα φοβηθεί ότι είχε μείνει εγκλωβισμένο εκεί γύρω στο πενήντα που ο πατέρας της εξαδέλφης του θείου του γείτονα αναγκάστηκε να μείνει στην Ελλάδα, γιατί όλοι οι υπόλοιποι έπρεπε να φύγουν εργάτες για την Γερμανία. Και τώρα που είπα Γερμανία θυμήθηκα στον πόλεμο που οι καημένοι οι Γερμανοί ήρθαν στην Ελλάδα και εμείς αντί να τους φερθούμε όπως φερόμαστε κάθε φορά στους καλεσμένους μας, εμείς γελάγαμε σαν τα παιδιά την τρίτη μέρα.
Και το τρένο ξεκίνησε, αυτή τη φορά με ηλεκτροφόρα σύρματα, τα οποία μας κάνουν ηλεκτροπληξία στις αξίες μας, έτσι για το καλό μας, όσο αντέχει το μυαλό μας.
Και μην ακούτε κακοήθεις που διαλαλούν ότι τα τρένα δεν υπάρχουν πια. Τα τρένα μοναχά μια στιγμή ξαποστένουν και ξανά προς την δόξα τραβάν. Όχι την δόξα Δράμας, αυτή είναι κοντά και δεν αξίζει τον κόπο να πάρεις τόσο μικρή μίζα για ένα τέτοιο μικρό ταξιδάκι. Εδώ μιλάμε για μίζες που μπορούν να θρέψουν ένα ολόκληρο κράτος. Η θα είναι παχιά η μύγα, ή θα πάει φυλακή ο Μάκης, ο Λάκης ή ο Τάκης. Ο Άκης έτσι κι αλλιώς το έχει πληρωμένο το μαγαζί και το κάνει ότι θέλει και μην ακούσω κουβέντα από κανέναν γιατί θα φάει σφαλιάρα και θα γέρνει σαν τα υποβρύχια.
Και το θέμα φίλοι μου δεν είναι τα υποβρύχια, αλλά τα τρένα. Γιατί στα τρένα δεν μπορείτε να την βρείτε τη ρεμούλα όσο και να ψάχνετε. Από όσο μπορώ να θυμηθώ από αυτόν που μου το είπε, δεν υπάρχει ουδένα βαγόνι, ούτε καν τροχός από βαγόνι που να μην είναι καθ`όλα εντάξει.
1
